نخستین اندیشه ی خداوند، فرشته ، نخستین واژه خداوند ، انسان ، و نخستین آفریده او ، عشق بود .

زندگی بدون عشق ، به درختی می ماند بی برگ و بار. عشق نیز ، بدون زیبایی و وقار ، به گلی

می ماند بی بو ، و میوه ای بی هسته .

عشق من ! من و تو ، شبنم و اشک هستیم . خداوند در تشنگی پر مهر خود ، ما را می نوشد .

هنگامی که عشق شما را صدا می زند ، در پی او بروید ، حتی اگر شما را به راه های سخت

و ناهموار بکشاند .

عشق به زمان می ماند ، امروز می سازد فردا ویران می کند . عشق ، به خدا می ماند  ،

ویرانه را می سازد . عشق ، از آه بنفشه خوشبو تر است . عشق مهیب تر از طوفان است .

هدایا هرگز عشق را نمی فریبند . جدایی هرگز عشق را دلسرد نمی کند . فقر هرگز عشق

را دنبال نمی کند . حسادت هرگز عشق را نمی آلاید . دیوانگی هرگز عشق را از راه به

در نمی برد .

عشق ، حقیقت است ، حقیقتی بی پیرایه .

عشق با نخستین نگاه شروع می شود . نخستین نگاه عاشق و معشوق ، خطی است که

زندگی روزمره را از سرمستی بیداری جدا می کند . عشق ، نخستین شعله ای است که

بیشه دل انسان را به آتش می کشد . نخستین بوسه عاشقانه ، نوشیدن نخستین جرعه از

جامی است سرشار از شهد زندگی . نخستین بوسه عاشقانه ، رهایی از تردید غمبار

روح است . نخستین بوسه ، آغاز نغمه ی شادمانی است . عشق عاشق و معشوق را

از دنیای چند و چون بیرون می برد ، رشته ای است که بیگانگی گذشته را به روشنی

آینده گره می زند . پلی است بین سکوت احساس و فوران آوازهای روح . عشق دل را

سریر خود می سازد ، شاه وار بر آن تکیه می زند و تاج وفا و اعتماد را بر سر می گذارد .

 زندگی

من از چه چیز تو ای زندگی کنم پرهیز

که انعطاف تو ،یکسان نشسته در هر چیز

تفاهمی است – میان ومن و تو و گل سرخ

رفاقتی است – میان تو و من و پاییز

به فصل فصل تو معتادم، ای مخدر من !

به جوی تشنه ی رگهای من ، بریز بریز

نه آب و خاک – که آتش ، که باد- می داند

چه صادقانه تو با من نشسته ای، من نیز

اسیر سحر کلام تو ام ، بگو: بنشین

مطیع برق پیام توام ، بگو : برخیز

مرا به وسعت پروازت ای پرنده ! مخوان

که وا نمی شود این قفل با کلید گریز

 و، ای کاش دیوانه بودم تا ازاد و سلامت باشم؛

آزاد از تنهایی و سلامت از دانستن،

زیرا آن ها که ما را می فهمند،

چیزی را از وجودمان به بندگی و اسارت می برند.

 و وقتی شادی ام متولد شد، او را بر بازوانم نگاه داشته، بر بام خانه ایستادم و فریاد برآوردم:
ـ بیایید همسایگانم، بیایید و ببینید که امروز شادی در من متولد شد. بیایید و این شادمانی را که بر خورشید می خندد بنگرید.
اما هیچ یک از همسایگانم برای دیدن شادی ام نیامدند، و من سخت حیران بودم.

هفت ماه، هر روز از بام خانه ، شادی ام را بر همه اعلام می کردم، و باز هم هیچکس اعتنایی نکرد. و من و شادی ام تنها بودیم، ناخواسته و نادیدنی .
پس شادی ام رنگ پریده و خسته رشد کرد، زیرا هیچ قلبی به جز قلب من مهرش را در خود پذیرا نبود و هیچ لبی، لب هایش را نبوسید.
سپس شادی ام از تنهایی جان سپرد.

و اکنون، شادی مرده ام را با خاطره ی اندوه مرده ام به یاد می آورم.
اما خاطره، برگ پاییزی است کوتاه زمانی در باد زمزمه می کند و دیگر هیچ نمی شنود .

 بگوید بر گورم بنویسند

 گرم و زنده بر شنهای تابستان
زندگی را بدرود خواهم گفت
تا قاصد میلیون ها لبخند گردم تابستان مرا ...
در بر خواهد گرفت و دریا دلش را خواهد گشود... 
زمان در من خواهد و من بر زمان خواهم خفت.

 گــاهي دلم تفـــريح ناسالم ميخواهد ...

مثل فكر كردن به تـــو ...

 وادی عشق 
خیال کردم توهم درد آشنایی
به دل گفتم توهم همرنگ مایی
خیال کردم توهم دروادی عشق
اسیر حسرت و رنج وبلایی
ندونستم تو بی مهرو وفایی
نفهمیدم گرفتار هوایی
ندونستم پس دیدار شیرین
نهفته چهره تلخ جدایی

تو که گفتی دلت عاشق ترین
دلت عاشق ترین قلب زمین
همیشه مهربونه با دل من
برای قلب تنهام همنشینه
چرا پس به تیغ بی وفایی
شده قربانیت بی خون بهایی
نفهمیدی امید نا امیدی
رها کردی دلم رفتی کجایی
زبس ازار دادی روزو شب دل
دل دیوانه ام آخر شد عاقل
دل غافل شد عاقل دست برداشت
ز امید خیالی خام و باطل

و خدا تنها بود

خداوند بارگاهش را آفرید

ولی بارگاهش خالی بود

خداوند فرشتگانش را آفرید

ولی فرشتگانش بی احساس بودند

خداوند دنیا را آفرید

ولی دنیا ساکن بود

خداوند زمین را آفرید

ولی زمین بی حاصل بود

خداوند دریاها را آفرید

ولی دریاها بدون موج بودند

خداوند گیاهان را آفرید

ولی گیاهان بی برگ بودند

خداوند مرد را آفرید

ولی مرد تنها بود

خداوند زن را آفرید

ولی زن تنها بود

وخداوند چیزی جدید آفرید

بارگاهش شلوغ شد

فرشتگانش با احساس شدند

دنیا به جنب و جوش افتاد

زمین به بار نشست

دریاها مواج شدند

مرد و زن یار یکدیگر شدند

آن چیز جدید عشق بود

خداوند عشق را آفریده بود

و خداوند برای تمام مخلوقاتش عشق را آفریده بود

میتــرســم…

کسـی بــوی ِ تنـت را بگیــرد

نغمــه ِ دلـت را بشنــود

و تو خــو بگیــری به مـــآنـدنـش!!!

چـه احســآس ِخـط خطــی و مبـهـمـ یسـت!

ایــن عــآشقــآنـه هــآی حســود مــن …

 دشت ها نام تو را می گویند 
کوه ها شعر مرا می خوانند 
کوه باید شد و ماند 
رود باید شد و رفت 
دشت باید شد و خواند 
در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟
در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟
در من این شعله ی عصیان نیاز 
در تو دمسردی پاییز که چه ؟
حرف را باید زد 
درد را باید گفت 
سخن از مهر من و جور تو نیست 
سخن از تو 
متلاشی شدن دوستی است 
و عبث بودن پندار سرورآور مهر 
آشنایی با شور ؟
و جدایی با درد ؟
و نشستن در بهت فراموشی 
یا غرق غرور ؟
سینه ام اینه ای ست 
با غباری از غم 
تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار 
آشیان تهی دست مرا 
مرغ دستان تو پر می سازند 
آه مگذار ، که دستان من آن 
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشی ها بسپارد 
آه مگذار که مرغان سپید دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد 
من چه می گویم ، آه 
با تو اکنون چه فراموشی هاست 
با من اکنون چه نشستن ها ، خاموشیها ست 
تو مپندار که خاموشی من 
هست برهان فرانموشی من 

 خواب رؤیای فراموشیهاست
خواب را دریابم
که در آن دولت خاموشیهاست 
من شکوفایی گلهای امیدم را در رؤیاها می بینم 
و ندایی که به من می گوید :
گر چه شب تاریک است
دل قوی دار ، سحر نزدیک است

 یادداشتهای سوخته ام را... 
به همراه تمام نا گفته هایم... 
در بطری نهاده.....
به دست امواج دریا سپردم... 
سالها گذشت و من...
در انتظار اینکه پیغامی از تو نرسید..
مایوسانه از امواج دریا نیز..
دل بریدم...
اما حیف.....
بعد از مرگ تو فهمیدم...
تقصیر تو نبود...
گناه از دریا نیز نبود...
تقصیر من بود...
در بطری باز مانده بود....

مشتِ من را وا کن؛

قلب من را با خود ، راهی دریا کن.

حسِ من را دریاب،

قلب من را حس کن؛

شعرک من کال است

تو بیا ، یا اینکه ، پخته اش با غم کن

هر چی خواهی می کن

لیک جانا یک روز

در شبی یا صبحی ، یا که ظهری مرموز

مشتِ من را وا کن،

قلب من را با خود، راهی دریا کن.

 من گمان میکردم

دوستی همچو سروی سرسبز

چهار فصلش همه آزادگی است

من چه میدانستم ...

هیبت باده زمستانی هست

من چه میدانستم ...

سبزه میپژمرد از بی آبی

سبزه یخ میزند از سردی دی

من چه میدانستم ، دل هر کس دل نیست ...

قلبها صیقلی از آهن و سنگ

قلبها بی خبر از عاطفه اند

سخن از مهر من و جور تو نیست ، سخن از

متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پنداره سرور آور مهر.....

 وای باران باران

شیشه پنجره را باران شست

از دل من اما  چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

آسمان سربی رنگ

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای باران باران

گاه می اندیشم می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

تو توانایی بخشش داری

دستهای تو توانایی آن را دارد  که مرا زندگانی بخشد

چشمهای تو به من می بخشد

شور و عشق و مستی

و تو چون مصرع شعری زیبا

سطر برجسته ای از زندگی من هستی

 شب در چشمان من است

      به سیاهی چشمهایم نگاه کن

روز در چشمان من است

     به سفیدی چشمهایم نگاه کن

شب و روز در چشمان من است

      به چشمهای من نگاه کن

پلک اگر فرو بندم جهانی در ظلمات فرو خواهد رفت

 چه در دل من/ چه در سر تو/ من از تو رسیدم /به باور تو 

تو بودی و من/به گریه نشستم/ برابر تو/ به خاطر تو/ به گریه نشستم/ بگو چکنم 

با تو /شوری در جان /بی تو /جانی ویران /از این زخم پنهان /می میرم 

نامت/ در من باران/ یادت/ در دل طوفان/ با تو/ امشب پایان میگیرم 

نه بی تو سکوت/ نه بی تو سخن /به یاد تو بودم /به یاد تو من 

ببین غم تو /رسیده به جان /و دویده به تن/ ببین غم تو /رسیده به جانم/ بگو چه کنم 

 تلخی این روزهایم را ببخشید…

دیگر قندی در دلم آب نمیشود

 یه وقت هایی آروم می شینم و به افکارم..روحم  اجازه می دم

به پرواز در بیاد ......بره به جایی دیگه

 امیدوارم تا وقتی من تنهام توأم تنها بمونی...

امیدوارم هر زجری من کشیدمو می کشم توأم بکشی...

چون باید امثال تو یاد بگیرن دوست داشتن یعنی چی؟

 گاه یک لبخند آنقدر عمیق میشود که گریه میکنم

گاه یک نغمه آن قدر دست نیافتنی است که با آن زندگی میکنم

گاه یک نگاه آن چنان سنگین است که چشمانم رهایش نمیکنند

گاه یک عشق آن قدر ماندگار است که فراموشش نمیکنم

 تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من كرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان می دهد آزارم
و من اندیشه كنان غرق در این پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سیب نداشت

 وقتی خدا از پشت ، دستهایش را روی چشمانم گذاشت ،

از لای انگشتانش آنقدر محو دیدن دنیا شدم که

فراموش کردم منتظر است نامش را صدا کنم..

گاهی که میرسم به تَهِ تَه ِخط گرفتاریهام

همونجا که حرفی نمی مونه جز شکایت کردن

چشمامـو میبندم و به بعضی آدمـهـای دیگر فکــر میکنم ...

به  آدماے گرفـــتار تر، مـــریض تر، تنـــهاتر ...

 خدایا شکــــرت ...

 اهای غریبه هایی که میخونید حرف دلمو

این روزا....

من با اسمون قهرم...

خیلی وقته دلم هوایی شده 

اسمون با من لج کرده....

حاجت منو نمیده......

شما به جای من زیر بارون دعا کنید ........

اگه بارید....