و، ای کاش دیوانه بودم تا ازاد و سلامت باشم؛

آزاد از تنهایی و سلامت از دانستن،

زیرا آن ها که ما را می فهمند،

چیزی را از وجودمان به بندگی و اسارت می برند.

 و وقتی شادی ام متولد شد، او را بر بازوانم نگاه داشته، بر بام خانه ایستادم و فریاد برآوردم:
ـ بیایید همسایگانم، بیایید و ببینید که امروز شادی در من متولد شد. بیایید و این شادمانی را که بر خورشید می خندد بنگرید.
اما هیچ یک از همسایگانم برای دیدن شادی ام نیامدند، و من سخت حیران بودم.

هفت ماه، هر روز از بام خانه ، شادی ام را بر همه اعلام می کردم، و باز هم هیچکس اعتنایی نکرد. و من و شادی ام تنها بودیم، ناخواسته و نادیدنی .
پس شادی ام رنگ پریده و خسته رشد کرد، زیرا هیچ قلبی به جز قلب من مهرش را در خود پذیرا نبود و هیچ لبی، لب هایش را نبوسید.
سپس شادی ام از تنهایی جان سپرد.

و اکنون، شادی مرده ام را با خاطره ی اندوه مرده ام به یاد می آورم.
اما خاطره، برگ پاییزی است کوتاه زمانی در باد زمزمه می کند و دیگر هیچ نمی شنود .

 بگوید بر گورم بنویسند

 گرم و زنده بر شنهای تابستان
زندگی را بدرود خواهم گفت
تا قاصد میلیون ها لبخند گردم تابستان مرا ...
در بر خواهد گرفت و دریا دلش را خواهد گشود... 
زمان در من خواهد و من بر زمان خواهم خفت.

 گــاهي دلم تفـــريح ناسالم ميخواهد ...

مثل فكر كردن به تـــو ...

 وادی عشق 
خیال کردم توهم درد آشنایی
به دل گفتم توهم همرنگ مایی
خیال کردم توهم دروادی عشق
اسیر حسرت و رنج وبلایی
ندونستم تو بی مهرو وفایی
نفهمیدم گرفتار هوایی
ندونستم پس دیدار شیرین
نهفته چهره تلخ جدایی

تو که گفتی دلت عاشق ترین
دلت عاشق ترین قلب زمین
همیشه مهربونه با دل من
برای قلب تنهام همنشینه
چرا پس به تیغ بی وفایی
شده قربانیت بی خون بهایی
نفهمیدی امید نا امیدی
رها کردی دلم رفتی کجایی
زبس ازار دادی روزو شب دل
دل دیوانه ام آخر شد عاقل
دل غافل شد عاقل دست برداشت
ز امید خیالی خام و باطل

و خدا تنها بود

خداوند بارگاهش را آفرید

ولی بارگاهش خالی بود

خداوند فرشتگانش را آفرید

ولی فرشتگانش بی احساس بودند

خداوند دنیا را آفرید

ولی دنیا ساکن بود

خداوند زمین را آفرید

ولی زمین بی حاصل بود

خداوند دریاها را آفرید

ولی دریاها بدون موج بودند

خداوند گیاهان را آفرید

ولی گیاهان بی برگ بودند

خداوند مرد را آفرید

ولی مرد تنها بود

خداوند زن را آفرید

ولی زن تنها بود

وخداوند چیزی جدید آفرید

بارگاهش شلوغ شد

فرشتگانش با احساس شدند

دنیا به جنب و جوش افتاد

زمین به بار نشست

دریاها مواج شدند

مرد و زن یار یکدیگر شدند

آن چیز جدید عشق بود

خداوند عشق را آفریده بود

و خداوند برای تمام مخلوقاتش عشق را آفریده بود

میتــرســم…

کسـی بــوی ِ تنـت را بگیــرد

نغمــه ِ دلـت را بشنــود

و تو خــو بگیــری به مـــآنـدنـش!!!

چـه احســآس ِخـط خطــی و مبـهـمـ یسـت!

ایــن عــآشقــآنـه هــآی حســود مــن …

 دشت ها نام تو را می گویند 
کوه ها شعر مرا می خوانند 
کوه باید شد و ماند 
رود باید شد و رفت 
دشت باید شد و خواند 
در من این جلوه ی اندوه ز چیست ؟
در تو این قصه ی پرهیز که چه ؟
در من این شعله ی عصیان نیاز 
در تو دمسردی پاییز که چه ؟
حرف را باید زد 
درد را باید گفت 
سخن از مهر من و جور تو نیست 
سخن از تو 
متلاشی شدن دوستی است 
و عبث بودن پندار سرورآور مهر 
آشنایی با شور ؟
و جدایی با درد ؟
و نشستن در بهت فراموشی 
یا غرق غرور ؟
سینه ام اینه ای ست 
با غباری از غم 
تو به لبخندی از این اینه بزدای غبار 
آشیان تهی دست مرا 
مرغ دستان تو پر می سازند 
آه مگذار ، که دستان من آن 
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشی ها بسپارد 
آه مگذار که مرغان سپید دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد 
من چه می گویم ، آه 
با تو اکنون چه فراموشی هاست 
با من اکنون چه نشستن ها ، خاموشیها ست 
تو مپندار که خاموشی من 
هست برهان فرانموشی من 

مشتِ من را وا کن؛

قلب من را با خود ، راهی دریا کن.

حسِ من را دریاب،

قلب من را حس کن؛

شعرک من کال است

تو بیا ، یا اینکه ، پخته اش با غم کن

هر چی خواهی می کن

لیک جانا یک روز

در شبی یا صبحی ، یا که ظهری مرموز

مشتِ من را وا کن،

قلب من را با خود، راهی دریا کن.